# Book challenge 2018 – update N° 1

verbeelding

2018. Het jaar waarin ik voor de tweede maal deelneem aan de VBC (ofte Verbeelding Book Challenge). 2017 was mijn sabbatical als het op lezen neerkwam. Dat wist ik op voorhand en voor mij ook een heel bewuste keuze.

Even bewust nu de keuze om deze keer wèl opnieuw deel te nemen. De thema’s spreken me terug aan en sluiten bovendien mooi aan bij die boeken die ik maar wàt graag wil lezen. Daarmee begint natuurlijk alles: iets doen wat je graag doet ;-).  Leestips haal ik ook met veel plezier bij anderen of het nu verbonden is met- of losstaat van zo’n book challenge. Ik maak daar geen onderscheid in. Immers: wat is er fijner dan elkaar op een positieve manier te inspireren en te motiveren, toch 😉 ?

Januari was alvast een goede start. Hierna de 4 thema’s uit die Verbeelding Book Challenge 2018 die ik heb kunnen afvinken.

7. Een boek met minder dan 100 reviews op Goodreads

Auteur: Annelies Verbeke
Titel boek: Slaap! ***
Aantal pagina’s: 160

Minder dan 100 reviews op GR? Dat leek me niet simpel. En toch. Ik vond er dit debuut van Annelies Verbeke. Aantal reviews op GR toen ik in het boek begon te lezen: 77.  Hiermee kan ik tevens een bijkomend puntje afvinken op mijn eigen 50-before-50 challenge. Meteen een win-win 🙂

Recensie

Maya lijdt aan slapeloosheid. En hoe! Werkelijk alles heeft ze geprobeerd om van die verdomde aandoening vanaf te geraken. Ze is dit hartgrondig beu. En deze keer wil ze dat ieder méé voelt wat zij voelt.

Tijdens een van haar nachtelijke escapades – wanneer ze alwéér de slaap niet kan vatten – stuit ze toevallig op een lotgenoot, de 25 jaar oudere Benoit De Gieter. Midden vijftiger, die zijn troost vindt in drank. Hij wordt haar nieuwe ‘partner in crime’. Zijn verleden niet min, met een aaneenrijging van zes mislukte relaties, drie psychiaters en twee therapieën (boek pag. 39).

Maya en Benoit nemen elkaar mee op avontuur, niet altijd geheel zonder gevaar. En hoewel Benoit beseft dat méér dan vriendschap niet zo hoort – zij zou zijn dochter kunnen zijn –  toch gebeurt het onvermijdelijke. Maya die hem vaak doet denken aan zijn eigen geliefde moeder. Haar manier van doen, haar houding. Dierbare herinneringen drijven boven. Tot Maya tijdens een van die nachtelijke tochtjes in het ziekenhuis belandt. Misschien wel haar redding, zo schijnt ze op een bepaald ogenblik te denken.

Hun wegen scheiden. Maar voor hoe lang? De bezoeken aan Maya’s ziekenhuisbed door eigen vrienden en familie die daarop volgen brengen nieuwe inzichten. Het besef ook dat niets is wat het lijkt. Zoals haar chaotische leven dat in fel contrast staat met dat van haar zus Sofie, die het ogenschijnlijk allemaal prima voor elkaar heeft in haar perfecte huwelijk. Doch niets is minder waar.

De revalidatie verloopt vlot en Maya mag naar huis. Later zoekt ze nog regelmatig Olga op, haar kamergenote van toen, en ontdekt daarbij iets vreemd. Een gezamenlijke wandeling voert hen langs het huis van Benoit met als uitzicht dat van een zwartgeblakerde woning zonder ramen. Wat is er met Benoit gebeurd? En hoe is het gebeurd? Leeft hij nog? Vragen waarop ze het antwoord wil weten ondanks de haat die ze jegens hem voelt. Ook Benoits buren blijven haar het antwoord hierop schuldig. Pas naar het einde van het boek wordt dit alles ontrafeld.

Mijn mening over het boek 

Ik vind het knap hoe een auteur vanaf de eerste bladzijden een beeld kan schetsen dat zo raak is en waardoor de lezer meteen voelt wat het hoofdpersonage voelt. Die slapeloosheid en de machteloosheid waarmee men er tegenover staat. Het immer zoekende naar antwoorden, oplossingen ook. Hoe de lezer kan meekijken in het hoofd van zo’n insomnia patiënt. De roes die zoiets meebrengt, het zichzelf immer voortslepen van dag tot nacht tot dag. Foute vrienden die bepaalde keuzes bewerkstellen. Maar ook: de veerkracht waarmee zo iemand toch telkens weer overeind krabbelt.

Het boek is geschreven vanuit de ‘ik’ persoon waarbij beide verhaallijnen – die van Maya en van Benoit – door elkaar lopen. Elk met hun eigenheid en toch met vele parallelle raakpunten naar elkaar. Naar het einde van het boek kabbelt het maar wat verder naar mijn gevoel. Hier had ik meer van verwacht en bleef ik toch een beetje op m’n honger zitten na het lezen. Toch een verdienstelijke 3 sterren op GR want voor een debuut vind ik dit wel knap neergezet!

18. Een boek dat zich afspeelt op een eiland, al dan niet bewoond +
26. Een boek met bloemen op de cover

Auteur: Corina Bomann
Titel boek: Het vlindereiland **
Aantal pagina’s: 448

Recensie

Wanneer Diana Wagenbach op een ochtend het verontrustende nieuws krijgt dat haar lievelingstante Emmely Woodhouse op sterven ligt, rept ze zich in allerijl richting Engeland. Iets wat Diana net goed uitkomt, nu blijkt dat haar echtgenoot Philippe haar heeft bedrogen. Zonder een woord van afscheid laat ze deze laatste dan ook onthutst achter in Duitsland.

Op haar sterfbed spreekt Diana’s tante de wens uit om het familiegeheim – dat tot de laatste nazaat diende bewaard te worden – aan het licht te brengen. De aanwijzingen die tante Emmely al die jaren aan Diana heeft bezorgd, zullen haar op weg helpen om de puzzelstukjes stukje bij beetje in elkaar te laten vallen.

Het laatste puzzelstukje betreft een schatkistje, verborgen in de werkkamer van The Tremayne House, een landgoed dat van generatie op generatie is overgegaan. Wat Diana daarin ondermeer aantreft – een beschreven palmblad –  voert de lezer terug in de tijd. De tijd van Diana’s voorouders (1887) en de zusjes Tremayne, Victoria en Grace, Diana’s betovergrootmoeder. Zij groeiden op op het eiland Colombo, Sri Lanka, tussen The Cinnamon Gardens en indische tempels. Wanneer ze op een dag die kaneeltuinen gaan bezichtigen – onder begeleiding van butler en gouvernante – ontsnappen ze aan diens aandacht. De meisjes trekken er alleen op uit en botsen daarbij op een van de palmbladbibliotheken en een standbeeld met een olifantenkop en heel veel armen, de hindoe godin ganesha. Al wie dat wil, kan er de toekomst laten voorspellen, zoals af te lezen op zo’n palmblad ofte ola. De samenhang is gelegd.

Diana (2008) wil koste wat kost die rare tekens op het ontdekte palmblad kunnen ontcijferen. Ze schakelt daarbij de hulp in van een vroegere studiegenoot, Michael. Het orakel palmblad lijkt wel een voorbode te zijn geweest voor haar voorouders. Hoe is het hen verder vergaan?  Opvallend is ook het graf van Diana’s eigen grootmoeder Beatrice, met een engel die een krans van theebladeren vasthoudt. Heel symbolisch, zo zal later blijken. En waarom kreeg Beatrice een apart graf, los van het familiegraf? Zijn er dingen fout gelopen?

Vooraleer ze terug naar Sri Lanka afreist om het familiegeheim verder te ontrafelen, zorgt Diana er eerst voor dat alles tot in de puntjes wordt geregeld voor haar advocatenkantoor. Van Philippe neemt ze een steeds grotere afstand, ondanks zijn verwoede pogingen tot verzoening.  Gevoed door nieuwe hoop, vertrekt Diana opnieuw naar Sri Lanka, en boekt er een kamer in het Grand Oriental Hotel te Colombo, op het eiland Sri Lanka, waar ook haar voorouders – Henry Tremayne, zijn vrouw Claudia en hun dochters Victoria en Grace – een tijdje zijn verbleven, vlak voor ze uiteindelijk zijn afgereisd naar Ceylon, om er de theeplantage van Richard Tremayne – de overleden broer van vader Henry – verder te zetten.

Hoe het orakel palmblad uiteindelijk van Colombo tot in Engeland is geraakt, is een raadsel dat Diana intussen blijft achtervolgen. De lezer krijgt in dat opzicht een streepje voor en neemt een duik in het verleden van Grace, de oudste van de zusjes, die de leeftijd bereikt om te worden uitgehuwelijkt. Van de plannen van haar vader wil ze echter niet weten. Iets wat ook duidelijk wordt aan de hand van de ontdekte brieven die Diana intussen in handen krijgt.

Op zoek naar verdere onthullingen wordt ze bijgestaan door een goede vriend van Michael, Jonathan Singh – half Engels, half Indisch – die Diana’s levendige interesse in de Tamilcultuur aanwakkert. Die interesse voor deze andere cultuur, het hindoe geloof en de lokale gevechtsport – kalarippayat – schijnt ze daarbij van geen vreemden te hebben…

Mijn mening over het boek

Ik heb dit boek graag gelezen. Anders dan met het soort romans dat ik nog nèt iets liever lees, vond ik dit boek echter weinig vernieuwend. Het heen en weer springen tussen heden (Diana’s zoektocht) en verleden (het leven van de zusjes Tremayne op de theeplantage) vergt bij momenten ook extra concentratie. Pas over de helft van het boek wordt er een zekere spanning opgebouwd. De tot de verbeelding sprekende omschrijvingen van het eiland, met zijn kleurrijke rododendrons, frangipanebloemen (de nationale bloem van Sri Lanka) en palmen, de geuren en kleuren die er aanwezig zijn, de mystieke- en bij momenten romantische sfeer die errond hangt, vormen wel een mooi kader om  zowel Grace’s als Diana’s zoektocht en ontmoeting met zichzelf èn anderen in te lijsten.  Lang getwijfeld tussen 2 of 3 sterren, voor mij helt het eerder naar 2 sterren omwille van de traagheid waarmee het op gang kwam. Het ideale boek om mee te nemen op vakantie en luilekker achterover geleund langzaam te laten doordringen lijkt me ;-). Het leest wel aangenaam en ik wil zeker nog boeken van deze auteur lezen. Corina Bomann, een naam om te onthouden.

Bijkomende leestip voor dit thema: Het eiland onder de zee **** (Isabel Allende)

28. Een boek met een portret op de cover

Auteur: Isabel Allende
Titel boek: Portret in sepia ***
Aantal pagina’s: 416

Recensie

Het verhaal speelt zich af einde 19e- begin 20e eeuw (1862 – 1910). We volgen daarin de levensloop van Aurora Del Valle, kleindochter van Eliza Sommers en Tao Chi’en. Het meisje groeit op in Chinatown, een kleine gemeenschap waar iedereen zorgt voor iedereen. Waar alles wordt bepaald door de tongs. De taal waarin Aurora wordt opgevoed ergens het midden houdt tussen Chinees, Engels en een poging tot Spaans, deze laatste de taal van haar wettige vader.

Het contrast is groots met het afgeschermde milieu waarin Aurora later zal worden opgevoed, het landgoed Nob Hill in San Francisco. Wanneer haar grootvader (Tao Chi’en) komt te sterven, besluit haar grootmoeder (Eliza Sommers) het meisje op 5-jarige leeftijd weg te halen uit Chinatown en achter te laten bij Paulina Del Valle, grootmoeder langs vaderskant. Als waarborg voor een stabielere toekomst in een meer gegoede klasse. Paulina , die ‘kolossale grootmoeder‘ gekend om haar hebzuchtige kantje, die haar kleindochter voor zich tracht te winnen maar daar moeilijk in slaagt. Wat een contrast voor het meisje vergeleken met het warme nest waarin Aurora (ofte Lai-Ming) tot haar 5 jaar is opgegroeid. Kort daarna verhuizen de Del Valles naar Santiago, Chili in de hoop dat het meisje haar verleden snel zal vergeten. Grote angst, nachtmerries en onzekerheid zijn Aurora in deze bevreemdende nieuwe omgeving niet ongekend.

Het gemis van haar moeder, Lynn Sommers, die gestorven is in het kraambed, blijft dan ook groots. Meer dan eens gaat Aurora op zoek naar de waarheid over haar herkomst, die intussen alsmaar meer wordt uitgewist. Haar wettige vader, Severo Del Valle, die terugkeert uit de oorlog en er een blijvende verminking aan overhoudt, heeft intussen een eigen leven opgebouwd samen met zijn nicht Nívea met wie hij is getrouwd en een kroostrijk gezin heeft gesticht.

Over haar natuurlijke vader – Matías Del Valle – wordt in alle talen gezwegen. Tot deze zelf weer ten tonele verschijnt en haar de onverbloemde waarheid vertelt vlak voor hij sterft. Niet geheel naar de zin van haar grootmoeder Paulina. Aurora’s lichtpuntje is haar camera waarmee ze beelden vastlegt, mensen portretteert zonder onderscheid te maken tussen de verschillende klassen. Deze camera kreeg ze op 13-jarige leeftijd cadeau van Severo Del Valle, die ze intussen ‘oom’ is beginnen noemen nu de waarheid over haar natuurlijke vader aan het licht is gekomen.

Wanneer haar grootmoeder Paulina voor een dringende medische ingreep naar de gerenommeerde Hobbs kliniek in Engeland inscheept, neemt ze Aurora mee. Een vervaarlijke onderneming. Aurora’s grootmoeder komt er in de goede handen terecht van de interessante Iván Radovic, die niet aan Aurora’s aandacht ontsnapt. Toch valt ze uiteindelijk voor de charmes van Diego Domínguez, zoon van een van de voornaamste grootgrondbezitters uit het Zuiden van Chili.

Het wordt liefde op het eerste gezicht en een huwelijk blijft niet lang uit. Haar verwachtingen rond ‘haar nieuwe leven’ – na alle traumatische gebeurtenissen uit haar jeugd en kinderjaren – staan hooggespannen. Ze schrijft liefdesbrieven naar haar toekomstige die wel beantwoord worden maar niet op de manier die ze zich had voorgesteld. Net zo min haar huwelijksleven, waarin haar vertrouwen uiteindelijk wordt beschaamd.

Als Aurora later het nieuws krijgt van de slechte gezondheidstoestand van haar grootmoeder Paulina, vertrekt ze in allerijl. Ze staat voor een dilemma of ze wel zou terugkeren naar haar huwelijksleven waar ze toch wel de nodige aandacht en zorg kreeg van haar schoonmoeder Dona Elvira, die zachtmoedige, tactvolle vrouw. Aan dat dilemma wordt een einde gesteld wanneer Aurora een oude bekende tegenkomt. Door die ontmoeting wordt de waarheid van haar verleden beetje bij beetje ontrafeld, krijgen haar nachtmerries de verklaring waarnaar ze zo lang op zoek is geweest en in the end krijgt haar leven toch nog een andere wending, beter dan ze ooit had durven dromen.

Mijn mening over het boek

Het boek is knap geschreven, al duurde het even voor ik in het verhaal kwam en de samenhang zag tussen de verschillende personages. Eens ik op dat punt kwam, kon ik het boek maar moeilijk opzij leggen. Bij momenten wel wreed door de details rond de gruwel van oorlogsmisdaden en barbarij die zeker niet verbloemd worden. De traumatische gebeurtenissen die elkaar opvolgen, de manier van omgaan hiermee, de observaties door de ogen van een camera (en daarmee ook die van Aurora), het neerzetten van de sfeer die zo typerend is voor Chili en zijn immer strijdende volk, de lange en vervaarlijke tochten door berg en dal en overzees, de relaties en verstandhoudingen tussen de verschillende personages vormen een mooi in elkaar verweven geheel. Temidden dit alles de immer aanwezige Tao Chi’en, Aurora’s grootvader, die hoewel niet meer bij leven steeds levendig in haar gedachte is. Daaruit put ze haar kracht en sterkte. Een mooi portret goed voor 3 sterren op Goodreads. Het boek is het tweede uit een trilogie, en valt tussen ‘Het huis met de geesten’ en ‘Fortuna’s dochter’ maar kan net zo goed apart worden gelezen.

Bijkomende leestip voor dit thema: Het familieportret **** (Jenna Blum)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Leestips ook via onderstaande links

Mijn Goodreads account
Verbeelding book challenge 2018