Kuddegeest

Foto door Trinity Kubassek op Pexels.com

Wie het hier een beetje heeft verkend op deze blog, is er intussen al achter dat ik iets heb tegen kuddegeesten. Dat kon je [hier] en [daar] lezen. Al gaat zoiets – lees: een eigen authenticiteit ontwikkelen – niet zonder horten en stoten. Daar kwam ik achter, door ervaring op te doen, te leren dat het geen doodzonde is om al eens tegen de stroom in te varen. Het is zelfs een opluchting, als je zoiets ontdekt.

Schijnt ook typisch HSP te zijn, om net níet mee te lopen met die massa maar een eigenheid te ontwikkelen. Ik ben dus dat éne schaap dat zich eerder nieuwsgierig zal losrukken van de kudde. Eens kijken wat dat geeft, daar aan de overkant, in die andere wei.

Al grazen die kudde en ik in diezelfde wei, omdat het soms een noodzakelijk kwaad is om in diezelfde wei te staan grazen. Zonder eten en -te kunnen voorzien in eigen basisbehoeften, kan een mens immers niet (over)leven. Al moet ik hier toch ook een toegevingske doen…

Toen ik 5 jaar geleden begon met bloggen, voelde ik me heel onzeker in m’n stuk. Ik ben toen gestart met bloggen om dingen te verwerken, al schrijvend. Ik ging op verkenning op die verschillende weilanden (blogs) om te zien of toch…niet…het gras elders groener was. Ik – toegegeven – ging mee in die thema’s en onderwerpen die op dat ogenblik populair leken.

Ik heb dus een tijdje wèl meegelopen in die massa, als een grijze muis, onopvallend. Heeft uiteraard alles te maken met de omstandigheden van het moment, over wat er toen in m’n leven is gebeurd. Dingen die heel ingrijpend (zelfs traumatisch) zijn geweest, op – letterlijk – èlk vlak (èn gezondheid èn relationeel èn professioneel). Ik zocht houvast, (h)erkenning, steun,… Ik vergeef mezelf dus, dat het zo is gelopen.

Intussen al heel wat watertjes doorzwommen op elk van die domeinen en vandaag te staan, waar ik nu sta, er valt wat voor te zeggen. Het blijft weliswaar een leerproces, al merk ik een verschil tegenover vroeger.

Het valt me enigszins op, dat ik sneller kan schakelen naar die herstelmodus, daar waar ik vroeger langere tijd bleef rondploeteren in de modder. Ook nu, met m’n burn-out, verbaast het me, hoe ik op korte tijd zoveel heb bijgeleerd. Niet in het minste dankzij die professionele hulp maar toch ook – het mag gezegd – mijn eigen inwendige wilskracht en daadkracht die nog niet zijn uitgedoofd. Gelukkig maar!

Ik heb keuzes gemaakt, moeten maken, wie ik nog in mijn leven zal toelaten. En ja, dat is hard, maar het spreekwoordelijke ‘pompen of verzuipen’ doet zichzelf hier alle eer aan. En weet je, dat is een heel pak van m’n schouders, dat te mogen ervaren.

Ervaren… dat het me lukt, om los te laten.

Ervaren… dat diegenen die me nemen zoals ik ben, er nog altijd voor me zullen zijn.

Ervaren… dat het alleen maar een goede zaak is, om niet op je kop te laten schijten.

Ervaren… dat het beter is om níet achter die kudde aan te lopen (want dan loop je toch maar in diens stront).

Ervaren… dat waarover we ons zorgen maken, in de meeste gevallen niet uitkomt.

Zo kan ik nog wel even doorgaan. En uiteraard blijft dit een leren elke dag maar…waar een wil is, is een weg. Niets gaat vanzelf, bij niemand, al helemaal niet als je blijft stilstaan zònder er iets mee-/aan te doen.

Vandaag heb ik gekozen, niet voor de gemakkelijkste weg, wel voor de weg die me op termijn zoveel bevrijding zal geven, meer rust zal brengen. Daarover binnenkort zeker meer. Voor nu is het voorlopig voldoende, dit stukje zieleroerselen ;-).

Wie de massa volgt,
komt niet verder dan de massa.
Wie zijn eigen weg volgt,
komt op plaatsen
waar nog nooit iemand is geweest.

~ Albert Einstein ~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~