Solliciteren: het evaluatiegesprek

Met klamme handen en toch wel een beetje een bang hart ging ik ernaartoe. Zoals gewoonlijk op een afspraak, was ik ook nu weer ruim op tijd. De harde bewijzen onder m’n arm. Mentaal voorbereid en voldoende gedocumenteerd. Alles netjes opgeschreven rond m’n stappenplan. Bijgehouden ook, online, in m’n werkmap.

Aangemoedigd ook door m’n omgeving. Dat ik goed bezig ben. Niets te vrezen had. Dat het evaluatiegesprek wel positief zou verlopen. Jaja…eerst zien en dan geloven.

Kritisch als ik ben (zeker ook voor mezelf) ging ik me pas zeker voelen als ik het zou vernemen van m’n begeleidingscoach zèlf. Dat ik goed bezig was. Het gesprek verliep zoals gewoonlijk vrij zakelijk, afstandelijk ook, maar wel correct.

In het begin maakte ik wel eens de fout om mijn privé leven er teveel bij te betrekken. Op de vraag ‘Hoe gaat het?’ – eerder uit beleefdheid gesteld dan wel uit echte, oprechte interesse – begon ik dan vaak over de situatie thuis. Over wat me zorgen baarde, dat hopelijk alles wel goed zou komen, hoe dit mij uit m’n slaap hield. Tja, je bent een gevoelsmens of je bent het niet. Die fout zou ik deze keer niet maken.

Met een uitgerust gemoed en die moed die me was ingefluisterd door m’n omgeving begaf ik me op weg naar… Een kwartier voor het afgesproken uur kwam ik aan. Kon alvast tellen voor een pluspunt op m’n evaluatie.

Hilde is steeds aanwezig op- en ruim op tijd voor elke afspraak. Da’s al iets. De vragen die daarop volgden, heb ik naar waarheid beantwoord.

Wat had ik intussentijd concreet ondernomen? Hoe ben ik daar naartoe gewerkt? Wat wil ik nog verbeteren? Had ik van mijn kant nog bijkomende vragen? Hoe gebeurt de opvolging van mijn kant? Wordt dit bijgehouden/genoteerd in de sollicitatie werkmap? Welke workshops wilde ik nog volgen?

En neen, ik blijf niet bij de pakken zitten. Het heeft al lang genoeg geduurd. Zij die anderen benijden omdat ze ‘thuis zitten’ weten niet waarover ze spreken. Nu heb ik tonnen respect voor vrouwen die er – bewust – voor kiezen om huisvrouw te zijn/worden. Aan mij is het echter niet besteed. Is financiëel overigens ook géén optie.

Ik heb uitdagingen nodig, maar niet teveel. Wil opnieuw het gevoel krijgen dat ik iets kan betekenen. Wil een voorbeeld zijn voor m’n dochter. Dat laatste tart me wel eens. En vooral ook: meer ademruimte krijgen, zònder telkens op het einde van elke maand te moeten oppassen wat ik doe. Niet telkens neen hoeven te zeggen als ik een leuk voorstel krijg om ergens naartoe te gaan. Want dan is sociaal isolement niet veraf.

En néén, ik ben geen bon vivant die alles door ramen en deuren gooit. Integendeel. Nooit geweest trouwens. Wie mij beter kent, zal dit beamen. Bij alles wat ik doe, denk ik daar heel diep over na. Is dit wel echt nodig? Of kan ik het op een andere manier oplossen, voorlopig? Hoe zorg ik ervoor dat ik me daar dan ook niet schuldig/ongemakkelijk over voel? Waar wil ik naartoe, welk soort job spreekt me vooral aan? Iets wat m’n coach duidelijk ook had opgemerkt, hoe ik daar bewust mee bezig ben.

Hilde levert de nodige inspanningen en laat ook andere mogelijkheden open. Verdere opvolging van onbeantwoorde sollicitaties is nog een werkpunt. 

Thuisgekomen heb ik van dat werkpunt meteen…nu ja…werk gemaakt. De werkgevers die me nog niets had laten weten een voor een gecontacteerd. Daar waar ik feedback kreeg, dit meteen aangevuld in de befaamde sollicitatie werkmap. En intussen blijven verder zoeken. What else?

Het vergt moed, heel veel moed, en uithouding om toch te blijven verder zoeken. Dat men dan al eens blijft hangen in een spiraal van twijfels en onzekerheid, tja…een beetje menselijk, zeker? Doch laat ik me vooral optrekken aan de positieve aanmoedigingen, het klein geluk van elke dag. Alleen zo zal ik m’n doel uiteindelijk wel bereiken en eerlijk? Liever vroeger dan later…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~