Denker of piekeraar?

[Over mijn neiging tot perfectie en hoe ik hiermee omga]

Vanmorgen nog eens zo’n leuke uitzending van ‘De Madammen’  (Radio 2) kunnen beluisteren. Een gesprek deze keer met Annemarie Van Engeland, psychologe en training coach bij psychologish centrum Faresa. Met die madame hadden ze het over piekeraars, of ook wat nu het verschil is tussen een denker en piekeraar. Ik ben er wat wijzer door geworden.

Het grootste verschil tussen een denker en piekeraar is dat een denker nog altijd denkt aan oplossingen terwijl een piekeraar steeds verder doormaalt in eigen gedachten en alleen de problemen ziet. Onder het motto ‘Stop met piekeren voor het jou stopt’ werd hier verder op ingegaan. Het is eigen aan deze tijd. We maken ons allemààl zorgen om onze kinderen, hun studies, eigen werksituatie, relaties met vrienden en familie. Gelukkig staan we hierin niet alleen. Toch is het niet slecht om af en toe een spiegel voor te houden en leren wat daaruit te leren valt. Een bekentenis.

Ik reken mezelf onmiskenbaar tot de denkers, al neig ik ook al eens richting piekeraar te evolueren. Veel hangt af van mijn gemoed van dat moment, hoe dit wordt opgevangen in eigen omgeving, of ik de juiste gesprekspartner(s) op dat ogenblik rond mij heb. Zoveel factoren die ervoor kunnen zorgen dat ik al, dan niet afdwaal richting piekeren. Ik weet, besef vooral, dat dat gevaar al eens om de hoek durft te loeren. Dat herkennen en er op de juiste manier mee omgaan, tijdig een halt toeroepen kan veel soelaas brengen.

Waarom lopen de dingen fout die fout lopen? Waarom opnieuw ik en niet een ander? Oh neen, ook dàt weer, het mag al eens ophouden met al die tegenslagen. Ben ik dan ècht de enige die dit allemaal meemaakt? Dat is zo typisch hé, zoiets overkomt alléén maar mij.  Het is maar een kleine greep uit de gedachtengangen van een piekeraar. Velen komen hier niet voor uit, houden liever een masker voor en houden maar àl te graag de hoge schijn op dat alles in hun leven mooi, gezellig, zorgeloos is en zonder rimpeltje verloopt. Intussen weet ik wel beter, trap ik daar niet meer in, in dat zogenaamde perfecte leventje van anderen. Onder dat schijnbaar rimpelloze wateroppervlak schuilt immers vaak  een  diep, donker water. Niets is perfect (zou echt supersaai zijn, de perfectie).

Het zijn de ups and downs die ons maken, vormen tot wie we zijn.  ’s Morgens in de spiegel kunnen kijken en met je hand op je hart kunnen zeggen: ik ben (x) en perfect zoals ik ben. Niet perfect an sich. Te nemen of te laten. In relaties de juiste keuzes maken. Ook daar de juiste gesprekspartners in de ogen durven kijken. Durven uitkomen voor eigen mening en mezelf niet telkens aanpassen om toch maar dat lang verhoopte applaus in ontvangst te kunnen nemen (ik schreef er eerder al iets over in Openhartig). Wie dan met die scherpe kantjes van mijn persoontje niet overweg kan, die past gewoonweg niet in m’n leven. Simpel.  Het gaat niet om ‘of…of…’, wel om ‘en…en…’.

Samen leven, dat is èn samen genieten van de mooie momenten, èn elkaar begrijpen als het eens een mindere dag is, hierover open kunnen en vooràl willen praten. Niet zomaar opgeven als het minder gaat. Blijvend elkaars steun en toeverlaat zijn, kwaad of blij. Het is eigen aan mensen, ook de mindere kantjes. Ik zie vaak hoe vriendschaps- of andere relaties hierover struikelen (en zelf zéker ook al ondervonden). Alles is goed en magic zolang het goed en smoothly loopt. Maar iederéén heeft al eens een mindere dag. Géén perfect day. Dan vraag je in de eerste plaats begrip en steun en geen vooroordelen. Als je dan de juiste mensen op de juiste plaats ontmoet, mensen die bereid zijn hierover te praten, dan wacht een hoopvolle toekomst, vol nieuwe verwachtingen. Geloof het maar ;-).

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~