Wanneer het onverwachte op je pad komt

[Hoe een simpel dagje Ikea méér werd dan een bezoek aan een meubelzaak]

Soms zijn toevallen zo mooi. Vooral de onverwachte toevallen. Zoiets gebeurt, overkomt, overdondert soms. Dan sta je even stil van ‘Hé ze kennen me nog, hierboven, om ervoor te zorgen dat zulke leuke toevallen op dàt moment, op dìe plaats me te beurt vallen’. En zo geschiedde, ook die bewuste dag, een mooie dag in juni. Een dag waarop alles me toelachte. Al heb ik – toegegeven – dit zelf ook een beetje in de hand gewerkt, zij het wel onbewust. Achteraf, wanneer ik daarop terugblik, vervult m’n hart zich nog met een warme gloed, ik kan daar nog lang op teren als zoiets onverwacht op m’n pad komt. Het gebeurde zo…

Een vriendin, met wie ik aan het chatten was geraakt via Facebook, vroeg me of ik zin had om te gaan zwemmen samen. We konden allebei wel wat beweging gebruiken met name. Doordat het niet zo goed uitkwam, werd dit nog even uitgesteld. We zouden wel een week later gaan zwemmen (het is één van de weinige sporten die ik nog kan- en mag doen). Maar van uitstel komt… juist ja, afstel. Dus werd het op de lange (zwem)baan geschoven. Intussen broedden we elk langs onze kant verder op een nieuw idee, voor een uitstap, … Een beetje later, diezelfde vriendin die me vroeg of ik zin had om samen naar de Ikea te gaan. Dat trof want ik had wel enkele spulletjes nodig en in een andere meubelzaak vond ik die nogal aan de dure kant. Zo gezegd, zo gedaan.

Op een donderdag trokken we er samen op uit. We vertrokken vòòr de middag zodat we eerst daar samen een hapje konden eten (helemaal niet duur èn lekker: ik koos voor de zalmschotel met asperges en krielaardappelen in de schil, als dessert een lekkere niet-te-versmaden chocomousse – Mmm). Ik had op voorhand lang nagedacht over welke kleding ik zou aantrekken. Ook al was het ‘maar’ naar de Ikea, ik voelde me zonnig die dag en had er zin in om dat ook – ruimschoots – te tonen. Onderweg vertelde ik nog dat ik Gent zo’n leuke stad vind, dat ik graag naar de Ikea ga, om rond te kijken, ideeën op te doen…. Allemaal positieve vibes die ik – zonder het goed en wel te beseffen – die richting uitstuurde. Na het lunchmoment kletsten we nog wat na en toen begon ons tochtje door de Ikea.  Veel voor weinig geld. Allemaal praktische zaken op de kop kunnen tikken en véél ideeën kunnen opdoen.

Eens aan de kassa gekomen, kon ik met een voldaan gevoel op die leuke namiddag terugblikken. Er waren momenten dat we tranen met tuiten gelachen hebben om grapjes/opmerkingen die werden gemaakt toen we daar zo rondliepen. Ja, ik was echt in een goede bui :-). En dat moet ook anderen zijn opgevallen. Nog net op de valreep herinnerde ik die vriendin eraan, dat ze voor haar dochter nog wat uit de Ikea food shop zou meedoen, zoals die dochter had gevraagd. Zo gezegd, zo gedaan. En daar, aan die kassa, gebeurde het. Ware het niet dat we eerst nog waren teruggelopen om de oh zo gewilde boekenstaanders, die ik was vergeten, nog snel te gaan halen, was ik dáar, op dát moment, dus niet geweest.  Had ik dus met andere woorden evenmin dàt éne bewuste moment meegemaakt.

Die vriendin betaalde aan de food shop kassa en daar stond hij, helemaal niet opvallend, nog met z’n rug naar ons gekeerd, nog wat aan het uitzoeken aan de candy bar. Net op het moment dat wij dachten te vertrekken, keerde hij zich om en kruisten onze (zìjn en mìjn) blikken elkaar. Wat een warmte, wat een uitstraling! Een ogen-blik die me op m’n grondvesten deed daveren. Door iets wat ik tegen die vriendin had gezegd, kreeg ik een instemmende knik van de heer in kwestie en dus gratis-en-voor-niks die warme, veelzeggende blik. Geen hongerige of opdringerige noch intimiderende blik, gewoon lieflijk en warmhartig. We hebben niets gezegd tegen elkaar, enkel maar gekeken, vier ogen die elkaar ontmoetten.  De vriendin ontging dit allemaal. Wij weg, ik voelde mijn hoofd met de seconde steeds roder worden. “Heb je dat gezien? Die blik?” en zij “Hoe? Waar? Wat?” waarop ik weer “Je moet je nu niet omdraaien, maar daarnet, toen jij afrekende, amai ik heb nu zeker ne rooie kop?” en zij weer “Ja ge ziet inderdaad redelijk rood. Wat is er? Wat is er gebeurd?“. Ik: “Ja, nee, daarjuist, die man, vlakbij aan de kassa, zo’n warme blik, wow.”

Ik was zo’n beetje aan het zweven zo…

Op mijn vraag, wat ze daar nu zo van vond, hoe ik reageerde, zei ze dat ze dat moeilijk kon inschatten want ze had hem zelf niet gezien. Ze vroeg me op welk soort type ik val. “Ik heb geen type,” antwoordde ik “maar uitstraling, herkenning, verbinding, …” Ze trachtte me nog te overhalen om terug te gaan – ze zag wel hoe ik van m’n melk was –  maar ik vond dit niet kunnen tegenover die vriendin, ik was er tenslotte met hààr en die man was op dat ogenblik voor mij een wildvreemde die ik van haar noch pluim kende.

Achteraf begint zoiets dan na te sudderen. Had ik toch maar… (er iets tegen gezegd). Was ik toch maar… (minder terughoudend geweest). Kon ik toch maar… (op één of andere manier terug contact zoeken). Moet je weten, ik ben iemand die heel graag babbelt, tenminste toch als ik me goed voel bij mensen, op één uitzondering na. Als mijn emoties de bovenhand krijgen, dan durf ik wel eens dicht te klappen. Maar alle gekheid op een stokje: ’t is dat het zo moest zijn, zo en niet anders. Dus niets meer, niets minder. Maar ik geloof erin, dat zulke toevalligheden een reden hebben en wel deze…

• dat positiviteit het positieve aantrekt: ik voelde me die dag bijzonder goed, had die dag een rokje en zonnig t-shirt met ruguitsnijding aangetrokken, een vleugje parfum  – zelfs dat – en had me on high heels richting de Ikea begeven. Omdat het kon, omdat het mocht. (Moet je weten, dat ik niet vaak rokjes draag, … :-). )
• dat als ik mezelf goed verzorg, dit ook zo door anderen wordt opgemerkt: op verschillende tijdstippen – reeds vòòr dat éne moment – voelde ik steelse blikken langs me heen glijden.
• dat er mogelijkheden zijn, om mensen te ontmoeten, in real life, dat die kans bestaat om vroeg of laat (en vooral als men het niet verwacht) een klik, een verbinding te voelen.
• dat men nooit de hoop mag verliezen, een bevestiging dat men niet moet zoeken om ook te vinden. (Nota bene: ik ga zelf niet op zoek, wat dat betreft heb ik óók al m’n les geleerd.)
• dat ik met andere woorden de juiste signalen uitzend, signalen die dan duidelijk ook worden opgevangen.
• dat ik nu wèl door de juiste mensen word omringd, die me mee op weg helpen (THANK YOU, C.!).

Met andere woorden: het was een mooie, memorabele dag, mijn bezoekje die dag aan de Ikea Gent, mocht het nog niet duidelijk genoeg zijn :-). En schrijven helpt, dat ook, zeker weten.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Geloof jij in toeval en/of positieve vibes?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~