Even wat anders nu

Wie het hier intussen al even volgt, zal zich mogelijk de vraag stellen. Hoe zien mijn dagen eruit? Waarmee vul ik m’n tijd in dat dagelijkse bestaan? Misschien wek ik de indruk, dat ik weinig om handen heb, omdat ik het vaak over hetzelfde heb? Niets is minder waar.

Weliswaar neemt fotografie een groot deel van m’n – vrije – tijd in (het is m’n redding). M’n pensioengerechtigde leeftijd, die ligt nog niet meteen binnen handbereik. Op de meeste dagen ben ik gewoon aan het werk. Daarnaast dien ik uiteraard ook het huishouden hier draaiende te houden. Neen, hier zijn geen tuinkabouters, poetshulpen, een spontaan helpende hand bij mindere taken (al zou dat wel van pas komen) en dien ik zo-goed-als-alles zelf zien te rooien, m’n eigen boontjes te doppen zoals dat dan heet.

Dat het hier niet altijd even spik en span of smetteloos proper is, tja… dat neem ik er wel even bij hoor. Al wil ik hiermee niet gezegd hebben, dat ik m’n zaakjes niet graag op orde heb. Maar ik heb geleerd, dat er ook mindere dagen mOgen zijn. Dat zoiets heel menselijk is en dat een gezonde portie mildheid (voor mezelf, in de eerste plaats) hier wel in past.

In het verleden – nog geeneens zo lang geleden – heb ik m’n lessen wel meegekregen. En ik weet: ‘die’ donderwolk kan soms lelijk de kop opsteken, als ik die niet tijdig een halt toeroep. Ik kan nu beter relativeren. Wie dicht(er) tegen mij staat, begrijpt dat, weet dat, en vooràl aanvaardt dat.

Ik blijf zoekende, naar antwoorden op vragen. Antwoorden die er allicht nooit zullen komen. Dat aanvaarden kost me enigszins minder moeite dan voorheen maar toch…onderhuids blijven er pijnen hangen. Keuzes die er werden gemaakt, lang lang geleden, waarin ik als jonge tiener blindelings diende te volgen, zonder dat me werd gevraagd of ik achter die keuzes stond. Het werd kortom in mijn plaats beslist. Het heeft bepaald hoe ik daarna ben beginnen kijken naar de wereld, naar gedragingen van mensen, hoe ik zelf stond tegenover mensen (en nog steeds sta), hoe relaties worden bepaald.

Gelukkig zijn er mensen, die me wèl in de goede richting (blijven) duwen. Zonder te vooroordelen over ‘dat mindere kantje’, die daar heel respectvol en begripvol mee omgaan. Dat geeft me kracht, hoop, moed,…

Moed om verder te gaan, op het pad dat nu vóór me ligt. Niemand heeft ooit beloofd, dat het leven makkelijk zou zijn. Dat is het voor niemand, vanzelfsprekend of alle dagen sparkles and glitter. Zou ook maar saai zijn, overigens.

Wie me het gevoel geeft, dat het grondig fout is, om eens een mindere dag te hebben, daar blijf ik voortaan mijlenver vandaan. Dat komt mijn gezondheid niet ten goede immers.

Net doordat er al eens dalen zijn waar men doorheen moet, bereikt men ook hoogtepunten en wàt voor panorama’s er dan liggen te wachten…oh jawel!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~