Op stap met mijn camera #3 (verhalen bij een foto)

M’n fotoronde zat er bijna op, toen die ijzig koude maar wel zonnige zondagmorgen. Ik stond op het punt om huiswaarts te vertrekken. Tot ik plots nog bovenstaand beeld voor de lens kreeg. Daarop een mannenstem die me spontaan toesprak “En, lukt het…?” en ik begon m’n uitleg, ook zo spontaan.

Over waarom ik daar stond te fotograferen, over de avondschool, de opdrachten die we telkens meekregen. Hoe zulke foto momenten ook er telkens opnieuw voor zorgen, dat mensen – dus ook deze meneer – me zoveel ongeremder beginnen aanspreken. Iets wat ik voorheen nooit had ervaren, toen ik nog met die smartphone fotografeerde, voegde ik eraan toe.

Hij was meteen mee in m’n uitleg. “Ach, de smartphone, zwijg me erover.” repliceerde hij spontaan terug. We waren het erover eens. Ons gezellige babbeltje ging op hetzelfde, spontane elan verder. Over de avondschool waar ik nu lessen Digitale fotografie volgde. Daar had deze heer ook avondles gevolgd, zei hij. Nu volgde hij nog steeds avonschool Fotografie, doch elders en intussen het vierde jaar maar meer projectmatig. Meneer hield eveneens van landschapsfotografie. En het wordt nog mooier.

“Er is hier ook een fotoclub.” Ja, dat wist ik. Meer nog, ik had al stilaan overwogen om daarbij aan te sluiten. Hij begon over die fotoclub, hoe het daar zoal aan toe ging, met hoevelen ze zijn, uit wie de leden bestaan (“Alle leeftijden tussen dertigers en zestigers.”). Over de workshops die ze overwegen te geven in die fotoclub en de fotostudio die voor leden gratis ter beschikking staat. Het enthousiasme werkte aanstekelijk en ik geraakte steeds meer overtuigd.

Straffer zelfs, een tijdje geleden had ik zelf al wat opgezocht rond een fotoclub, welgeteld DIE fotoclub. Er was nog wel die drempel. Ben ik wel goed genoeg daartegen? Zal ik al voldoende geleerd hebben? Ik gooide het eruit. Meneer stelde me gerust.

Iedereen is welkom. “Er zijn zelfs leden die nog nooit enige les- of workshop fotografie gevolgd hebben.” voegde hij er nog aan toe. Wat meer was: ik had zonet gesproken met…de nieuwe voorzitter van die fotoclub. Daar begon hij pas over op het einde van het gesprek. Hoe toevallig kan een toeval zijn, seriously…

Hij stelde zich voor en ik zei vervolgens ook m’n naam. Hij zette z’n wandeling verder en riep me nog toe “Amuseer u nog!“. Ik bedankte hem, ook voor deze babbel en liet verstaan, dat hij me naar alle waarschijnlijkheid had overtuigd, om bij die fotoclub aan te sluiten. Doch eerst m’n opleiding aan die avondschool afwerken.

Eens thuisgekomen nog een berichtje van deze heer “Dag Hilde. Bedankt van de leuke babbel. Mvg.” met daaronder zijn naam en de naam van die fotoclub.

Zo zie je maar, en opnieuw de bevestiging ‘Life is out there.’ Op m’n luie krent blijven zitten, binnen blijven, thuis blijven, neen… Doe mij maar fijne, onverwachte ontmoetingen zoals deze en die vind ik voornamelijk als ik m’n neus buiten de deur steek. Zoveel is zeker.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~