Wat deze dagen brengen (#4)

Even heb ik getwijfeld, over wat ik hier, vandaag, zou posten, zou schrijven. Ik heb er dan toch voor gekozen om er nog eens een persoonlijk bericht tussen te gooien. Omdat het voornamelijk datgene is, wat me deze dagen bezighoudt.

Vergeleken met de vorige edities van deze rubriek (link onderaan dit bericht), heb ik een hele evolutie ondergaan. Mag ik wel zeggen. Het is te merken aan de manier waarop ik omga met minder prettige situaties.

Het reflecteert zich in het steviger in m’n schoenen staan, het gedurfder en vooral ad rem antwoorden als iets me niet zint, sneller m’n mening durven uiten en vooral: niet meer zo bezig zijn met wat anderen daarover denken. Die erkenningsdrang die steeds meer afneemt zeg maar. Wat alleen maar positief is.

Er zitten heel veel kraakverse ideeën in m’n hoofd, ze uitvoeren zal nog niet meteen voor morgen zijn. Maar hé da’s oké. Ik luister nu meer- en beter naar m’n lichamelijke signalen, die me wel vertellen wanneer het juiste moment daar is.

Er zijn grote stappen gezet. Op werkvlak, door intern van job te veranderen. Op vlak van relaties, door bewust te kiezen voor vriendschappen die er mee voor zorgen dat m’n energie toeneemt. Zij die me vooral aanmoedigen om datgene te doen, wat goed voor me is. Zij die me sterker maken en omgekeerd.

Kleine kanttekening hier: zo stuurde ik óók kerstkaartjes naar verloren gewaande vriendschappen. De beloning was groot. Van sommigen kreeg ik hierop positieve reacties terug. En kan me dan alleen maar aansluiten bij deze wijsheid die alles zegt, met name:

Be the change
you wish to see in the world.

~ Mahatma Gandhi ~

Met een afwachtende houding hopen tot iemand zelf die hand uitsteekt, helpt me met name geen sikkepit vooruit. Anderzijds: krijg ik geen hand terug, dan is het voor mij ook Subject closed. Ik hoef niemand te overtuigen. Ik sta daar niet meer bij stil, waarom wel of waarom niet maar aanvaard zonder meer. Alles heeft z’n redenen en wie we tegenkomen en ontmoeten in het leven, met wie we verder op pad gaan, ook.

De puzzel lijkt zich steeds meer te leggen met de juiste puzzelstukjes. Het is te merken aan zoveel. Hoe ik opnieuw vreugde voel, hoe m’n woon- en leefomgeving eruit ziet. Véél en véél aangenamer dan voordien. Leefbaarder, dat vooral, en dichter bij mezelf.

Het is een strijd geweest – en zal dat wel altijd voor een stukje blijven – maar met enige trots kijk ik daarop terug. Het beste moet naar mijn gevoel nog komen. Mijn dank is groot aan het adres van ieder die hier méé voor gezorgd heeft en nog steeds zorgt.

Ik word omringd door heel wat zorgverleners. Op vlak van gezondheid – zowel fysiek als mentaal – werden hier rake klappen uitgedeeld. Dat wordt door sommigen onderschat (want hun miserie is toch groter vergeleken met de mijne (?!) enzovoort). Ik heb geleerd wie hier wèl oor naar had. Het zijn precies die mensen, met wie ik in 2022 verder op pad zal gaan. Niet meer, maar ook niet minder.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Vorige edities van Wat deze dagen brengen via deze [link].

~~~~~~~~~~~~~~~~