Onlangs terug gestart met werken. Terug want we hadden zomervakantie. Nu ja, zomervakantie…veel zomer was er niet echt aan. Het kostte me dus weinig- tot geen moeite om naar die werkmodus over te schakelen. Uitgezonderd het vroege uur van ontwaken en vooral dat onregelmatige ritme, dat blijft toch wel lastig en moeilijk. Gelukkig is er binnenkort weer een vervolg op die loopbaancoaching waar ik eerder was ingestapt. En het is opnieuw nodig.
Ik merk het aan details. Het vlot nog niet zoals ik zou willen. Zo stapte ik onlangs in de auto, reed gedwee naar m’n werkplek tot…ik halfweg besefte dat ik mogelijk m’n toegangsbadge niet bij me had. Even checken en inderdaad: die zat nog in m’n andere handtas.
Balen! Zonder toegangsbadge kon ik daar niets gaan doen. Te weten dat ik meestal de eerste aanwezige ben op die werkvloer. Gelukkig – sinds thuiswerken verplicht werd – heb ik steeds m’n laptop bij me.
Dan maar rechtsomkeer gemaakt, terug naar huis. Het overkomt me wel vaker en meer dan me lief is.
Op weg naar de éne of de andere bestemming en iets vergeten of gewoon een andere richting uit rijden, omdat een bekende bestemming op diezelfde weg ligt. Leven, rijden op automatische piloot, zoiets?
Of nog…
- Niet meer weten waar ik m’n auto de avond tevoren heb geparkeerd en tot die conclusie komen, ’s morgens als ik wil vertrekken…
- Soms bemerken dat ik dingen vergeet, die nog geen vijf minuten ervoor werden gezegd.
- De meest eenvoudige dingen niet onthouden (vooral datgene wat ik voorheen kon memoriseren als de beste).
- Iets op een andere plek wegleggen, nog geen minuut ervoor, en niet meer weten waar.
- …
Is dit een teken? Maar dan nog: een teken waarvan? Er is duidelijk iets aan de hand. Of hoort het gewoon bij ouder worden, dat geheugen dat het niet meer zo best doet? Met uitzondering van alles wat ik visueel in me opneem, auditief daarentegen…
Luisteren en onthouden kon ik vroeger als de beste. Het lijkt erop, dat ik me – onbewust? – steeds meer afsluit voor bepaalde zaken. Vooral andermans zorgen en bekommernissen, die parkeer ik véél en véél sneller. Iets wat ik zelf niet kan veranderen, laat ik nu duidelijk sneller los.
Is dit nu die overlevingsmodus waarover men het wel eens heeft bij een burn-out? De zoektocht naar een nooduitgang alsof er iets achter me aan zit? De rechtsomkeer die ervoor zal zorgen dat het allemaal op een dag weer goed komt? Wie zal het zeggen?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ervaringen? Nuttige tips? Laat maar van je horen!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Regenboogbui 
Eigen ervaring -> het hoort er allemaal een beetje bij… Heel vervelend natuurlijk.
Lie(f)s.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja…vervelend…inderdaad.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat het nog steeds te maken heeft met je burn-out. Je hoeft niet zoveel te vergeten omdat je wat ouder wordt, en dan zou dat ook geleidelijk gaan.
Je minder openstellen voor een ander z’n problemen kan geen kwaad, denk ik.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat vermoed ik ook wel, John. Het hoeft inderdaad niet allemaal zo snel te gaan, dat vergeten.
Ook het laatste wat je schrijft, is iets waarin ik me steeds beter kan vinden. Zonder te vervallen in antipathie weliswaar.
LikeLike
Mijn ervaring is dat ik meer vergeet als ik met te veel dingen tegelijk bezig ben. Misschien speelt dat bij jou ook mee?
LikeGeliked door 1 persoon
Er kan gewoon niets meer bij, Lize, bij momenten dus kan ik ook niet met teveel tegelijk bezig zijn. Het is nu kiezen, telkens weer. Vroeger kon ik véél en véél meer aan. Ik dien dit te aanvaarden.
LikeLike
Het ouder worden brengt wel wat vervaging mee in het brein 🧠. Iets halen en niet meer weten wat, overkomt me vaker. Iets op het boodschappenlijstje willen schrijven en vergeten wat 😀. Je leert er mee leven.
LikeGeliked door 1 persoon
Ermee leren leven lijkt me anders niet altijd evident. Ik vermoed toch wel dat de oorzaak vooral te zoeken is bij m’n BO. De focus behouden helpt daarbij en niet- zoals voorheen – met vanalles tegelijk bezig zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn persoonlijke ervaringen: gebeurtenissen met een zware fysieke én mentale impact (een zware bevalling, borstkanker) hakten nogal in mijn geheugen. Na de bevalling van mijn oudste was een deeltje geheugen wég, en dat kwam niet meer terug.
Tijdens de kankerbehandeling was er een cognitieve impact, en dat is maar normaal. Een impact die je tijdens een burn-out ook voelt. Je hersenen hebben andere prioriteiten, namelijk overleven en herstel, en sommige dingen worden op de achtergrond geschoven. Het meeste komt terug, er zal hier en daar wel wat blijvende schade zijn. Geen dramatische dingen, wel vervelende dingen.
Naar mijn aanvoelen ben jij nog niet volledig hersteld, en is die cognitieve impact er nog steeds. Wees lief voor jezelf, luister naar je lichaam én naar de mensen die er meer van weten (professionelen, bedoel ik), en wacht rustig af. Doe in je vrije tijd wat je graag doet, en wat mogelijk is momenteel. Probeer je hersenen wel in beweging te houden. Maar ik vermoed dat er nog wel dingen gaan terugkomen bij jou.
Want onze leeftijd is toch nog nét iets te jong om het op die leeftijd te steken, vind ik 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Dank voor je getuigenis hier. Gisteren dan ook een gesprek gehad met de job coach. Mezelf de nodige tijd gunnen kwam hierbij eveneens aan bod. Het is professioneel ook mogelijk op deze manier. Ik mag m’n twee pollekes kussen daarvoor. Het voelt goed om over alles zo open en eerlijk te kunnen zijn. En inderdaad: ik laat me hierin vooral (bege)leiden door professionelen.
Vind ik overigens ook, dat ik nog te jong ben om de leeftijd al te zien als ‘oorzaak van…’ Een bevestiging 😊.
LikeGeliked door 1 persoon
Oh Hilde toch! Zo herkenbaar wat je schrijft. Toen ik na een periode thuis te zijn terug aan de slag ging, overkwam mij dit ook. En toen was ik zo bang dat ik te vroeg terug begonnen was. Dat mijn burn-out veel langer zou duren dan ik aanvankelijk dacht. Intussen zijn we bijna drie jaar verder en ik kan je zeggen dat dat verdwijnt. Maar het vraagt heel veel tijd, rust en begeleiding. Al moet ik er ook wel eerlijk aan toevoegen dat ik van zodra ik wat moe begin te worden merk dat mijn korte termijn geheugen me in de steek laat. Wat voor mij intussen een trigger / signaal is dat ik mijn grenzen aan het opzoeken ben en gas moet terugnemen. Vanuit mijn eigen ervaring kan ik alleen maar zeggen dat het volgens mij bij je burn-out hoort en niet zozeer bij het ouder worden. Maar dat is alleen maar mijn eigen ervaring natuurlijk he.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik neem dat met een heel gerust hart aan, Evi, wat je hier schrijft. En dank je ook voor je open en eerlijke getuigenis hier. Ik ben sinds midden juni terug – deeltijds – aan het werk. Dat verloopt met ups en downs. M’n werkregime wordt binnenkort opnieuw aangepast, er wordt rekening mee gehouden dat ik er nog niet ben. Het is voor mij een opluchting in zekere zin, dat anderen dit ook zo ervaren of ervaren hebben. Dit is de reden waarom ik dit ook wil delen. Echt een dikke dikke merci hiervoor!!
LikeGeliked door 1 persoon