Openhartig over eenzaamheid

‘k Stond tussen mensen
maar ik was alleen,
lachte vriendelijk naar iedereen…

Johan Verminnen ~ Mooie dagen

Bovenstaande tekst mag de aanleiding zijn tot dit volgende stukje. Een stukje over eenzaamheid en hoe daarmee om te gaan. Het is een alomgekend fenomeen: op dagen dat de donkerte weer binnensluipt, sluipt ook dat beest, dat eenzaamheid noemt, onder onze huid. Om nog maar te zwijgen van de huidhonger die we meer dan ooit zo pijnlijk accuraat hebben ondervonden. Ja, ik durf ‘we’ schrijven want intussen weet ik, merk ik, dat ik hierin allerminst alleen sta.

Een live stream, georganiseerd op donderdag 17-12-2020 met als veelbelovende titel openhartig over eenzaamheid, sprak me dus zeker aan. Er valt wel altijd iets te leren. Verworven inzichten brengen ons dichter bij onszelf om verder op weg te kunnen gaan.

Inzichten van lotgenoten, gelijkgestemden, ervaringsdeskundigen die zorgen voor een teken van (h)erkenning, bevestiging, respect die een zucht van opluchting doen slaken. Opluchting omwille van dat ik-sta-hierin-niet-alleen gevoel.

Tijdens die live stream kwamen twee mensen getuigen, Linsey en Bernard, elk met hun eigen verhaal. Getuigen over hun eenzaamheid die om soms onverklaarbare reden plots de kop opsteekt. Menselijk mooi gebracht, net zoals de muzikale omlijsting die avond. Ook de zanger van The Grand RazoO, Wannes Beernaert, kwam getuigen over zijn ervaring. Een aantal zaken zijn me opgevallen. Daarover wil ik het hier met jullie vandaag hebben.

Herkenning

Vaak denkt men bij een gevoel van eenzaamheid: “Ach, ik zal er maar over zwijgen, want anders ben ik de zager, de klager, …“, zo getuigt Linsey. Mensen staan ook snel klaar met een (voor)oordeel à la “Je hebt toch alle reden om gelukkig te zijn om die en die en die redenen.” Ze vullen jouw geluk in jouw plaats in. Pijnlijk, ontzettend pijnlijk, zulke reacties.

Niemand kan immers voelen wat jij voelt, hoe jij je voelt, wat dit met je doet, enkel jij ondervindt dit. Dit kan niet alleen op fysisch vlak maar op termijn ook op psychisch vlak grote gevolgen hebben. Iets wat beide getuigen ook zo hebben ondervonden. Gelukkig kregen ze hulp, die ze weliswaar ook zelf hebben gezocht.

Hulp zoeken…en vinden

Ze gingen beiden aankloppen bij een psycholoog. Een psycholoog helpt je hierbij goed op weg, reikt je handvaten aan, om je leven terug op de juiste rails te krijgen. Het is belangrijk de juiste psycholoog te vinden, iemand die bij jou ‘past’. Dat geldt ook voor de mensen door wie je, je laat omringen. Dat zijn dan vooral mensen die ècht kunnen luisteren.

Luisteren, niet enkel horen

Luisteren en niet meteen klaar willen staan met een oplossing – vaak heb je daar op zo’n moment geen boodschap aan. Enkel het luisteren is op dat ogenblik van groot belang. Het gevoel kennen van “Ik word gehoord.” Een soort verbinding, connectie die ontstaat.

Verbinding van het moment

Over die verbinding getuigde ook Bernard. Waar het om draait, is verbinding met anderen, de connectie, de beleving van het moment. Of het daarmee goed zit. Dus niet voor de zoveelste keer, het hebben over wat er zich in het verleden heeft afgespeeld, ook niet over hoe de toekomst er zal uitzien. Iets wat ik zelf nog niet zo lang geleden heb ondervonden, maar dan omgekeerd en ik wist: dit is niet oké met een sterk emotioneel moment tot gevolg. 

Het deed me beseffen dat ik inderdaad wil voelen in het moment, zonder hoog gespannen verwachtingen, de klik weet je wel. Als je die vindt, die klik, dan zit het goed. Het is ook helemaal oké om erover te praten, open te zijn. Zo deed Linsey ook een hele mooie uitspraak.

Sterk door kwetsbaarheid

Ze zei “Het is niet zwak, om je kwetsbaarheid te tonen, integendeel. Het getuigt van jouw sterkte, jouw kracht en jouw moed om werkelijk te tonen wat je voelt.” Die ga ik zeker onthouden! Maar ook: doelen voor jezelf stellen. Op zoek gaan naar datgene waaruit je energie haalt. Voor Linsey betekende dit, haar toneelgezelschap en voor Bernard, zijn schilderijen. Iets wat ik zeker ook in me heb.

Het creatief bezig zijn schenkt me energie en maakt me tot op zekere hoogte ook echt gelukkig. Het is vaak zo, dat mensen met een kunstminnende aanleg – muziek, beeldende kunst, fotografie, woordkunst, zangtalenten, noem maar op – daarvoor veel gevoeliger zijn.  Ze vinden daarin een uitlaatklep, al is er dan toch soms iets, een trigger waardoor je opnieuw vervalt in dat eenzaamheidsgevoel.

Kiemen van eenzaamheid

Bernard noemt het kiemen van eenzaamheid. Er zijn momenten dat je bij jezelf merkt, dat het meer aanwezig is, dat gevoel. Het is voornaam om jezelf hierin te observeren. Wie of wat zorgt ervoor dat ik me weer zo eenzaam voel bij momenten? Wanneer voel ik me zo? Tracht daarvan weg te blijven, want dit is niet goed voor je mentale gezondheid. Durf er tijdig een halt aan te roepen! Of zoals Wannes Beernaert getuigde: “Er mogen nog duizenden mensen om je heen staan, toch kan je, je ook op zulke momenten eenzaam voelen.” Ook Bernard, die een fijne relatie heeft, kinderen en kleinkinderen, trad hem daarin bij.

Goed op weg

Met andere woorden: voed je met kiemen van verbintenis, van wat/wie je gelukkig maakt, stel realistische doelen en leef daar naartoe. Ik ga hiermee aan de slag, het was voor mij zeker een eye-opener en in sommige opzichten een bevestiging van wat ik zelf nog niet zo lang ervoor had ondervonden. De juiste mensen op het juiste moment in je leven, keuzes maken, filteren (niet makkelijk voor een HSP!) en daarmee op weg gaan. Dan komt alles uiteindelijk wel goed!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Je kan de live stream waarvan hier sprake herbekijken via deze link. Bekijk dit als je in je energie zit, want het kan een en ander bij je losweken…
Johan Verminnen maakte van zijn Mooie dagen een herkenbaar O mooie coronadagen.
Nog tijdens de lockdown van 2020 schreef Milo Meskens het gevoelig mooie ⇓ When I feel this way, over het gevoel van huidhonger. Geeft me telkens een krop in de keel…

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hoe ga jij om met eenzaamheid in deze tijden? Wat helpt jou op goede weg?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~