Hilde schrijft (# 2)

[Soms kom je op de juiste plaats op het juiste moment. Daarover gaat deze nieuwe rubriek Hilde schrijft: over waardevolle momenten en mooie toevalligheden.]

Het was op een vrijdag. De laatste dag van een miezerige, dichtbewolkte, mistige, niets-dan-regen-en-wind week. Niet mijn soort weer…

Die vrijdagavond wou dochterlief nog een keertje uit met de vriendinnen. Of mama haar kon brengen en terug gaan halen? In alle eerlijkheid, ik zag er tegenop.

Na een behoorlijk zware opleidingsweek was ik vooràl toe aan zo’n rustig TV avondje, zonder rekening te hoeven houden met dat onmenselijke late (of zal ik zeggen vroege) uur. Maar goed, als mama DOE je dat dan gewoon. Voor alles is toch vaak een reden, zo bleek ook nu weer…

Nadat ze zich bij de vriendinnen had vervoegd, begaf ik me terug op weg naar huis, daar waar m’n zeteltje op me stond te wachten. En toen…. ergens… onderweg… gebeurde het.

Het eerste wat me in het oog sprong, was een geparkeerde auto langs de kant. Het portier langs de kant van de bestuurder stond wagenwijd open. Iets verder daarvandaan een rolstoel die steeds dichter richting straat – een druk bereden provinciale baan – rolde. En dan dat beeld van die man, die daar maar zat. Hulpeloos langs de kant, beland op de grond, naast die auto en ver weg van die rolstoel. Al drong het nog niet meteen tot me door, wat daar precies gaande was. Daar kwam echter snel verandering in.

M’n hersenen zetten alles op een rijtje, m’n adrenaline begon te stromen. Het was heel simpel: ik mòest hier zijn, die man helpen.

Verderop ben ik gestopt. M’n auto – besefte ik achteraf – liet ik onbewaakt achter (ik had hem niet op slot gedaan, dat was nu immers even bijzaak geweest).  Ben vervolgens beginnen rennen…rennen…rennen. Rennen richting die man, in de eerste plaats hem gerust gesteld: “Ik kom dadelijk bij U!” Maar eerst de rolstoel redden, die bijna dààr op die drukke baan was beland.  “Dank U wel, dank U!“. Ik hoor het de brave man nog zeggen.

Rolde vervolgens het mobiliteitshulpmiddel tot vlak bij zijn eigenaar, vroeg die man hoe ik hem het beste kon helpen. Ik ben immers géén zorgkundige of verpleegkundige van opleiding maar heb wèl een flinke portie inlevingsvermogen en gezond verstand meegekregen. Ik bood m’n arm aan, ter ondersteuning mocht dat nodig blijken. Hij zei dat hij ook iets ging proberen te doen. En toen…ging alles vliegensvlug.

Voor ik het goed en wel besefte zat die man daar veilig en wel terug in z’n rolstoel. Het was gelukt!! Ik was zo opgelucht. En wat er was fout gelopen? Vermoedelijk is die rolstoel – op het ogenblik dat die man daarin wou gaan zitten – door de watergladheid onderuitgegleden. Zo is de brave man allicht op de grond beland, met alle gevolgen van dien.

Zijn portefeuille – die door de val achter de deur was beland – heb ik hem ook nog overhandigd. Ook daarover was hij verwonderd, verbaasd. De brave man vertrouwde me ook nog toe, dat hij enorme schrik had gehad. Ik luisterde met volle aandacht en zei dat ik dat ten volle begreep, vooral het feit dat zijn mobiliteitshulpmiddel zo ver van hem was verwijderd. Het laatste wat ik hem heb toegewenst is een behouden, goede thuiskomst. Hij bedankte me opnieuw uitvoerig, waarop ik zei dat dat normaal was. Nu ja, normaal…

Ik vind het onbegrijpelijk dat er vòòr mij ook auto’s zijn gepasseerd, dààr diezelfde avond op diezelfde plek. Ik heb ze immers één voor één zien verdwijnen in de verte. Ik vind het onbegrijpelijk, dat n-i-e-m-a-n-d onder hen is gestopt. Een vaststelling die ik helaas steeds vaker maak. Mensen zijn steeds minder begaan met elkaar. Ik ben dan anderzijds ook dankbaar.

Dankbaar, dat ik toen dààr op die éne plek op het juiste moment aanwezig mocht zijn. Dankbaar dat ik die man heb kunnen helpen. Dankbaar dat ik wèl ben gestopt en niet – zoals blijkbaar de meesten doen – ben doorgereden. Zo zie je maar, geluk ligt vaak in een héél klein hoekje…

 

Vorige Hilde schrijft gemist? Je vindt die [onder deze link].

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

 

BRON foto: pixabay.com