# Book challenge 2018 – update N° 2

verbeelding

2018. Het jaar waarin ik voor de tweede maal deelneem aan de VBC (ofte Verbeelding Book Challenge). 2017 was mijn sabbatical als het op lezen neerkwam. Dat wist ik op voorhand en voor mij ook een heel bewuste keuze.

Even bewust nu de keuze om deze keer wèl opnieuw deel te nemen. De thema’s spreken me terug aan en sluiten bovendien mooi aan bij die boeken die ik maar wàt graag wil lezen. Daarmee begint natuurlijk alles: iets doen wat je graag doet ;-).  Leestips haal ik ook met veel plezier bij anderen of het nu verbonden is met- of losstaat van zo’n book challenge. Ik maak daar geen onderscheid in. Immers: wat is er fijner dan elkaar op een positieve manier te inspireren en te motiveren, toch 😉 ?

Februari is gevlogen, het is dan ook een korte maand hé. Toch weerhield dat me er niet van en werd er hier stevig doorgelezen. Qua genre was dit heel uiteenlopend. Met een openhartig non-fictie boek dat mooie inzichten heeft gebracht (Eva Daeleman), een thriller die me niet echt kon bekoren (Kate Hamer) en een mooie afsluiter uit de reeks ‘Het kerkhof der vergeten boeken’ door Carlos Ruiz Zafón.  In totaal 3 boeken waarmee ik 4 thema’s heb kunnen afvinken. Het volledige overzicht van deze VBC (ofte Verbeelding Book Challenge) is terug te vinden op deze aparte pagina.

1. Een boek met een dier in de titel

Auteur: Eva Daeleman
Titel boek: Het jaar van de hond ****
Aantal pagina’s: 256

Recensie

Een non-fictie boek. Eva Daeleman, vlaams mediafiguur neemt de lezer mee op reis. Reis zowel in de figuurlijke- als in de letterlijke zin van het woord. Een innerlijke reis naar zichzelf. Confrontatie met zichzelf. Over een lichaam dat ‘halt’ roept terwijl het hoofd nog steeds verder wil. Daar zal ze zich bij moeten neerleggen. Op een gegeven ogenblik zelfs letterlijk, dat neerleggen. Nachten van 12 uren slaap en daags erna al om 14:00u opnieuw in bed willen kruipen. In haar eigen veilige cocon, weg van alle prikkels, van iedereen. Met gordijnen die dicht blijven. En dan – totaal onverwacht –  komt Olav in haar leven.

Van dan af aan lijkt het wel of het draait om zij en Olav tegen de rest van de wereld. Olav – voor alle duidelijkheid – is haar trouwe viervoeter (zie titel). Eva met bindingsangst en Olav met verlatingsangst. Ze doopte hem Olav koning van Zweden want – zo schrijft ze –  “Overdrijven ligt in mijn aard”. En al had ze dit nooit voor mogelijk gehouden – ze had tot nog toe een panische angst voor dieren – toch opent dit haar ogen in zekere zin. Dat doet ze echter niet alleen. Ze schakelt de hulp in van een burn-out coach, trauma therapeut en osteopaat.

Die haar leren om los te laten en -hoe bevrijdend dit werkt. Een halt toe te roepen aan het steeds te willen pleasen van anderen. Of zoals ze zelf zo mooi verwoordt: niks moet, niksen mag. Neen zeggen mag. Afspraken afzeggen is een basisrecht. Voortaan zal ze vrienden toelaten wanneer zij dat zèlf wil. Meer mildheid inbouwen voor zichzelf. Al loert daar om de hoek telkens opnieuw die onophoudelijke drang. Naar altijd maar meer. Noemt zichzelf een chaotische perfectionist.

Na haar eerste boek Factor 25 – haar relaas over alleen op reis na een relatiebreuk in de hoop daarmee te zullen herbronnen – volgt de bikkelharde confrontatie. Dit was niet zoals ze had gepland. Vier maanden Viëtnam en drie maanden Thailand waar ze haar verjaardag alleen heeft gevierd. Met tranen, heel veel tranen. Dit moest de reis van haar leven worden. Eens terug in België volgt het verdikt. En dit nieuwe boek.

Ontkenning is de eerste fase. In plaats van ‘dat tweeletterwoord’ weerlegt ze dit liever met het zoveel mooier klinkende ‘veerkracht’, telkens weer. Haar therapeut luistert nauwgezet toe. Tot ze op een gegeven ogenblik niet anders kan dan eraan toegeven. Haar energietank volledig leeggelopen, opgeslokt. Burn. Out. Dagen van rondlopen in sloddertruien, zich afzonderen van alles en iedereen. Haar GSM gaat uit, Facebook wordt opgedoekt, sociale media worden on hold geplaatst. Leven van dag tot dag. En dan met mondjesmaat de draad weer oppikken, langzaamaan.

Terug gaan werken. Die werkplek waar ze niet langer presentatrice op de beeldbuis mag zijn. In een landschapskantoor waarin alle prikkels heel fel op haar afkomen. Ze wil een manier vinden om hiermee beter te kunnen omgaan, niet om ervan weg te vluchten of -erop nagekeken worden als een asociaal iemand. De ene dag lukt dat al beter dan de andere. Beetje bij beetje voelt ze de energie weer toestromen. Ze is er denkelijk klaar voor en besluit opnieuw op reis te gaan. Deze keer echter niet alleen maar samen met haar beste vriendin met bestemming Sri Lanka. En dan… gebeurt het.

Op de luchthaven van Zaventem onploft een eerste bom, daarna een tweede op de dag van hun vertrek. Niet zo ver van waar zij zich op dat ogenblik bevinden.  Ze rennen voor hun leven. Is dat de les die ze diende mee te krijgen? Wees dankbaar om wat je hebt. Zoek het niet altijd verder. Luister naar je lichaam. Dat lichaam dat daar, toen, op die ene plek, plots wèl opnieuw kon rennen. Niet langer haar hoofd dat dirigeerde maar haar lijf dat het overnam. Dat lijf dat er in haar hoofd steeds dikker ging uitzien, niet beantwoordde aan ‘de’ norm.  Het heeft haar veranderd. Mentaal doen groeien. Ze heeft er mooie inzichten mee verworven.

Haar yogamat als nieuwe bondgenoot. In plaats van vijf maal in de week te gaan sporten, is een maal voldoende. Geen overvolle agenda meer. Niet geleefd worden maar zelf leven. Met Olav aan haar zijde en soms ook alleen. Wanneer ze richting Frankrijk gaat, in de mooie Auvergne. Daar voelt ze zich goed, temidden de natuur.  Zonder GSM want die heeft ze bewust thuisgelaten. Leren afkicken, leren leven volgens eigen ritme. Genieten van de kleine dingen. En vooral: blijven luisteren naar dat lijf. Opnieuw leren voelen, zonder teveel te denken. Of zonder te denken wat anderen van haar denken. Dat leren uitschakelen. Een reis met bergen en dalen. Het leven zoals het is. Een reis waardoor ze beslissingen heeft durven nemen. En deze keer enkel voor zichzelf.

Mijn mening over het boek

Heftig. Openhartig. Bij momenten confronterend, dan weer bevrijdend. Eva Daeleman schrijft eerlijk en puur over hoe ze heeft geleerd dat niet langer haar hoofd maar wèl haar lichaam de dirigent is van haar leven. Ik ontleende dit boek van de bib maar wàt een schat om in huis te halen! Als ik kon, ik zou het in een ruk hebben uitgelezen, ja zelfs hiervoor een nachtje door hebben gedaan. Maar het boek heeft me geleerd: niks moet, niksen mag. Zoals een boek lezen volgens eigen ritme bijvoorbeeld ;-).

Het is geen hoogstaande literatuur maar hoeft dat voor een boek als dit, dat zo zuiver en oprecht is geschreven? Dat voor velen een hart onder de riem zal betekenen? Eva Daeleman kreeg het hard te verduren, nadat ze samen met haar manager besliste om haar burn-out openbaar te maken. Wat zijzelf omschrijft als damage control. De commentaren in de media die daarop volgden niet mals, die hakten er stevig in. Een boek dat me tot tranens toe heeft geraakt. Een boek ook dat laat zien dat het helemaal oké is om externe hulp in te schakelen als het echt niet meer gaat. Over hoe zalvend dit werkt.

Over durven uitkomen voor hoe je werkelijk bent. In het geval van Eva: HSP/HSS. En dat heeft ze met dit boek zo moedig willen verduidelijken. Met slechts een boodschap: ga ervoor. Leer te luisteren naar eigen lichaam, ook al sputtert dat hoofd fel tegen. Daarvoor alleen al is dit 4 sterren waard. Een aanrader.
Tip: Meer weten? Bekijk dan ook eens dit fragment waarin Eva op een eerlijke, moedige en inspirerende manier samen met Olav 🙂 kwam getuigen in ‘Van Gils & gasten’ op de openbare omroep (december 2017).

11. Een boek dat origineel geschreven is in een taal die je zelf niet vaardig bent (je mag uiteraard een vertaling lezen)

Auteur: Carlos Ruiz Zafón
Titel boek: Het labyrint der geesten ***
Aantal pagina’s:  845
Originele titel: El laberinto de los espíritus (El cementerio de los libros olvidados, #4)

Samenvatting

Zelf een boek recenseren van zo’n slordige 845 pagina’s, daar heb ik me toch niet aan gewaagd, deze omschrijving vat het mooi samen. (BRON: Bol.com)

De indrukwekkende finale van het vierluik Het Kerkhof der Vergeten Boeken van Carlos Ruiz Zafón! Daniel Sempere droomt nog vaak over zijn moeder die onder verdachte omstandigheden gestorven is. Zijn beste vriend Fermín probeert hem op zijn unieke manier bij te staan, maar om van zijn nachtmerries af te komen, moet Daniel het mysterie rond haar dood zelf ontrafelen. Net als hij denkt een stap dichter bij de waarheid te zijn, ontmoet hij de eigengereide Alicia Gris. Een geheime opdracht heeft haar van Madrid naar haar geboortestad Barcelona gebracht, een plek met veel pijnlijke herinneringen. Ze moet de verdwijning van een belangrijk politicus ophelderen en het spoor leidt naar Daniels boekhandel. Hun zoektochten blijken nauw verweven en ze stuiten op een duister complot uit het verleden dat elke verbeelding tart. Het brengt niet alleen hun eigen leven in gevaar, maar ook dat van de degenen die hun dierbaar zijn.

Het labyrint der geesten is een wervelend verhaal vol passie en intrige in het mysterieuze Barcelona. Opnieuw trakteert Carlos Ruiz Zafón ons op een wonderlijke, onvergetelijke reis door zijn magische universum dat hij met De schaduw van de wind introduceerde. Alle delen van Het Kerkhof der Vergeten Boeken zijn los en in willekeurige volgorde van elkaar te lezen.

Mijn mening over het boek

Een boek geschreven in een taal (Spaans) die ik niet machtig ben…logisch dat ik dan de vertaling hiervan lees ;-). Na de 3 vorige delen te hebben gelezen, vormt dit vierde deel een mooie afsluiter in ‘Het kerkhof der vergeten boeken’. Het verhaal – dat ik zou omschrijven als een spannende detective roman – zit heel vernuft in elkaar. De manier waarop Zafón dit alles met elkaar verbindt is heel doordacht. De mystieke sfeer die erin wordt gecreëerd heel apart. Hoewel vele van de personages uit de vorige boeken terug aan bod komen, toch is dit m.i. geen belemmering voor wie dit een eerste kennismaking is. De lezer wordt mee ondergedompeld in duistere zaakjes, met sinistere figuren. Voelt anderzijds ook sympathie voor de personages, raakt geraakt, geboeid.

Maar ook de taal van de liefde komt erin aan bod, vriendschaps- en familiebanden en hoe deze op het spel worden gezet. Het ‘mysterie’ waarvan sprake en dat uiteindelijk wordt ontrafeld, de manier waarop…getuigen van een getalenteerd auteur die bijzonder goed weet hoe in het hoofd van de lezer te kruipen. De boeken van Carlos Ruiz Zafón zijn er van het soort die nog lang erna blijven nazinderen. Dit boek in 3 woorden omschrijven, dan zou ik opteren voor spannend, aangrijpend en mysterieus.Wat mij betreft is dit vierde deel 3 sterren waard op GR. Het beste deel vond – en vind ik nog steeds ‘De schaduw van de wind’, het eerste uit die reeks.

21. Een boek waarin kinderen de hoofdrol spelen, maar zonder dat het een jeugdboek is +
23. Een boek over een alleenstaande ouder

Auteur: Kate Hamer
Titel boek: Het meisje in de rode jas **
Aantal pagina’s: 384

Recensie

Als Beth, alleenstaande ouder en haar achtjarige dochter Carmel op een dag naar het Verhalenfestival samen eropuit trekken gebeurt het onvermijdelijke. Carmel is plots verdwenen. In de eerste plaats denkt Beth dat haar dochter zich wéér een keertje verstopt heeft net zoals die ene keer in het doolhof. Al gauw blijkt dat ze zich daarin vergist. Deze keer is Carmel ècht weg.

Een radeloze zoektocht begint. Beth schakelt meteen de politie in, die haar deels verdenkt van die geheimzinnige verdwijning. In de jaren die daarop volgen dient ze zich verder te slepen. Gekweld door schuldgevoelens, haat en een immens verdriet – nu staat ze er immers ècht helemaal alleen voor.  Naar de buitenwereld toe schijnt ze zich goed te beredderen doch schijn bedriegt.

Reacties van haar omgeving zijn dan ook niet altijd even welkom. Zo is er Alice, een vriendin, die Beth wil doen geloven dat Carmel een uitzonderlijke gave in zich draagt. Een lijntje naar God. Wit van woede wijst Beth, Alice de deur. Dit soort theorieën kan ze nu wel missen als de pest. Doch misschien vormt dit wel een puzzelstukje in de zoektocht naar haar dochter.

Diegene die Carmel heeft meegenomen, geeft zich uit voor haar ‘opa’ langs haar mama’s kant. Voor haar een vreemde want mama heeft haar ouders al geruime tijd niet meer opgezocht. Carmel weet, voelt aan, dat ze ‘opa’ in het oog dient te houden, zonder dat dit evenwel opvalt. Tijdens haar ontvoering krijgt ze te horen dat mama is opgenomen in het ziekenhuis, na een ernstig ongeval en dat ‘opa’ haar daarom nu zal opvangen. Mama – zo beweert ‘opa’ – zal nog heel lang dienen te rusten en mag zeker niet gestoord worden in verband met verder herstel.

De vrouw bij ‘opa’ is niet Carmels oma maar Dorothy, opa’s nieuwe vriendin. Oma zou intussen gestorven zijn. Vreemd dat mama haar daar nooit iets over verteld heeft, denkt ze, … Dorothy heeft twee dochters, de tweeling Silver en Melody. Ze sluiten vriendschap en beloven er voortaan altijd voor elkaar te zullen zijn. De meisjes zullen een voorname rol gaan spelen in Carmels verdere ontwikkeling. Nadat ze kennis heeft gemaakt met het nieuwe gezin van ‘opa’, wordt Carmel meegenomen naar Amerika. In een vrachtwagen die vanaf dan hun nieuwe huis blijkt te zijn.

Met een minimum aan comfort en met ‘opa’ die zich steeds vreemder begint te gedragen ten aanzien van Carmel. Door haar bijzondere gave, waarmee ze energieën bij mensen op en neer ziet gaan, laat ze zich hierin verder leiden. Dit is dan ook het enige waaraan ze zich nog met zekerheid kan vastklampen, mama is immers dood intussen. Althans, dat is wat ‘opa’ haar zo wil laten geloven. Nog volgens ‘opa’ is het beter ook papa met rust te laten, die nu gekweld wordt door dit grote verlies van mama. Papa die bovendien zijn eigen leven leidt met Lucy, zijn vriendin en voor wie Carmel toch maar tot last zou zijn.

In werkelijkheid is Beth, Carmels mama, springlevend en blijft gedreven verder zoeken naar een teken van leven van haar dochter. De onmacht waarmee ze hiermee omgaat enerzijds, het zichzelf voortslepen, de rare gedachtenkronkels die ze maakt. Anderzijds de nieuwe ontdekkingen die ze doet, de vonkjes hoop waaraan ze zich opnieuw kan vastklampen, de steun uit wel heel onverwachte hoek die ze daarbij krijgt. Het passeert allemaal de revue.

Hoe wist de ontvoerder (‘opa’) waar hij Carmel kon vinden? En vanwaar kende hij haar voorgeschiedenis? Wie is hij in werkelijkheid? En wat ziet Dorothy in deze wel erg bizarre figuur? Waarom wordt Carmels mama verdacht? En hoe reageert haar papa, Paul, die haar sinds geruime tijd niet meer heeft opgezocht? Zal Beth haar dochter ooit terugzien? Dit zijn de vragen die spontaan bij de lezer opkomen bij het lezen van het boek. Vragen waarop de antwoorden in de loop van het verhaal stukje bij beetje worden ontrafeld.

Mijn mening over het boek

De auteur gebruikt hele mooie metaforen. Ziedaar de voornaamste reden waarom ik dit boek heb verder gelezen. Hoewel ik een ander genre thrillers gewoon ben, toch wilde ik de plot kennen van het verhaal. Bij momenten zakte m’n aandacht volledig weg, dan weer hield dit boek me volledig in de ban. Of ik nog boeken zal lezen van deze Kate Hamer is zeer twijfelachtig.  De spanning wordt naar mijn gevoel niet echt opgebouwd, is bij momenten zelfs heel voorspelbaar. Het verhaal is daarbij naar mijn gevoel wat vergezocht. Het einde lijkt er ook maar snel – snel aan vastgelijmd. Hier had ik meer van verwacht. Not my piece of cake. Om die reden en omwille van de ontbrekende spanning een 2 sterren waard op GR en geen 3.

Eerder verschenen

# Book challenge 2018 – update N° 1
Verbeelding Book challenge 2018 (overzicht YTD)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Welk(e) boek(en) lees jij momenteel? Staan hier boeken bij die jou ook zouden boeien?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~