Laatste werkdag (2017)

Hoe gaat dat zoal, op een laatste werkdag…? Op een plek waar je ontzettend graag hebt gewerkt…? Waar collega’s wel iets méér waren dan collega’s…? En er niet alleen over zakelijke onderwerpen werd gepraat?

Waar begrip niet alleen een vaag woord is maar ook een daad die bij het woord wordt gevoegd…? Waar je naast je professionele attitude ook mag zijn wie je bent als alleenstaande mama met een opgroeiende 18-jarige…? En op van die mindere dagen daar ook voor kàn- en màg uitkomen…? Waar het fijn is om andere, gelijkgestemden te vinden…? Met andere woorden: waar je jezelf mag zijn…?

Waar je ook omgekeerd een ‘buddy’ wordt voor anderen, waar je eigen raad en daad in dank wordt aangenomen…? Waar veel belang wordt gehecht aan betrokkenheid…? Waar je werk in dank wordt afgenomen, wordt geappreciëerd…? Waar je zomaar feedback krijgt, zonder dat je daar ooit om hebt gevraagd…?

Waar je op korte tijd wel wéét wat een collega bedoelt, nog voor het wordt uitgesproken…? Waar je méé gelukkig kan zijn om het geluk van die éne collega die nieuw geluk in de liefde heeft gevonden? Of nog een andere collega vervuld van vreugde terugkeert van een reis en jou dolenthousiast komt vertellen dat ze ten huwelijk werd gevraagd tijdens die reis…? En je mag delen in al die vreugdes, ook al ben je een tijdelijke werkkracht…?

Waar je op je laatste werkdag te horen krijgt, echt en oprecht “Bedankt voor alles, we zullen je hier missen…”…? Ja, hoe gaat dat, zo’n laatste werkdag…?

Om te beginnen: je stopt ’s morgens bij een wakkere bakker 🙂 onderweg en koopt er een doos pralines en verheugt je er al op dat je dit straks zal kunnen uitdelen. Immers:

Mijlpalen zijn er om slingers aan op te hangen.

Afwachten gedurende de dag wie er allemaal zullen zijn. De meesten van m’n collega’s hebben namelijk een flexjob en dus waren zij de ene keer wel-, de andere keer niet op dezelfde werkplek aanwezig als waar ik vertoefde. En het moet gezegd: sommigen hadden een extra inspanning geleverd om op m’n laatste werkdag dààr aanwezig te zijn, jawel…especially for me…

Als de pralines dan worden bovengehaald aangenaam verrast worden door een afscheidscadeau van hun kant en wàt voor één. De mooiste woorden ⇑ waar ik helemaal stil van werd (en nog steeds word). Een boekje genaamd ‘Succes’ met daarin heel veel veelzeggende quotes, eentje om te bewaren in m’n nachtkastje en regelmatig vast te nemen, te laten bezinken.

En dan de voorkant van dat kaartje ⇓ – ‘Chapeau’ – een uitspraak die ik regelmatig van een van m’n collega’s te horen kreeg. Zij wéét met name welk kronkelig levensparcours ik intussen heb afgelegd, ook op persoonlijk vlak. Ze vond het (hààr woorden) ‘Chapeau!’ om al zover te staan waar ik nu sta, ondanks alles.

Chapeau dus. Voor mij… uh…? Ik wist niet wat ik zag. Het doet wat met een mens. Deze dag zal mij dan ook voor eeuwig en altijd bijblijven. Die woorden, die lieve, lieve woorden op het kaartje nog het meest van allemaal. En m’n lieve collega’s, die ook natuurlijk.

Een bladzijde wordt omgedraaid. Ik ga weer verder op verkenning. Benieuwd wat het de volgende keer wordt. Maar eerst een beetje vakantie…ik ben er hard aan toe met name. Zij die de hele vakantie hebben gewerkt groeten u. Chapeau!

chapeau!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~