De pauzeknop

Hier stond eerst een ander berichtje klaar. Met foto’s, uitleg en alles erop en eraan. Doch, ik was hier niet zo happy mee. Zo’n berichtje dat een beetje geforceerd zou overkomen, ken je dat gevoel? Om erbij te horen, om meer lezers te overtuigen, om wat voor reden dan ook. Maar ik weet, helaas uit ervaring: iets dat geforceerd is, dat komt niet goed. Nu niet, later niet, nooit. Zeg nooit nooit, jaja… En toch. De laatste weken heb ik ontzettend veel tijd gestoken in blogposts voorbereiden, concepten uitwerken. Ik ben klaar voor de volgende maand. Maar mijn lichaam zegt ‘Stop!’. Het hoofd wil wel. Het lichaam niet.  Dus wordt het tijd om de pauzeknop in te duwen.

Weer tijd maken voor wat ik ècht graag wil en wat me vooral meer rust zal geven. Boeken lezen. Iets creatief uitwerken of een project waaraan ik was begonnen, afwerken. De strijk die al weken staat te wachten eens aanpakken (in plaats van af en toe strijken wat er op dat moment nodig is). Eindelijk die overpuilende bak met glas naar de glasbol brengen. Naar de kringwinkel gaan met nog bruikbare spulletjes en mezelf dan misschien ook zo eens belonen met wat kringloopgeluk. Na de seizoensopruiming – het wordt de hoogste tijd – die zakken met kleding die niet meer wordt gedragen naar de kledingcontainer of ook naar de kringwinkel. Ik overweeg anderzijds een swishing party met vriendinnen. Kleine woonprojecten concreet vorm beginnen geven. Eens nadenken over de toekomst. Welk soort job ik ècht graag wil gaan doen. Solliciteren. Ook dat nog. Maar. Het. Lichaam. Wil. Niet. Mee. Nog niet.

Gisteren bij een afspraak bij de controle arts werd het me duidelijk. Wonden die helen na een zware operatie gaan soms al eens terug opflakkeren. Ik heb het aan den lijve ondervonden. Letterlijk dan. Pijnen die weer opkwamen als ik te lang op een gewone stoel bleef zitten. Of bij slecht weer. Dan voel ik het weer meer, dat er aan m’n lijf geprutst is. Wonden van een operatie zijn je barometer. Normaal. Dat wordt dan gezegd. Wat je normaal kan noemen. En dan vraag ik me af: zal ik ooit nog dezelfde als vroeger zijn? Twijfel, onzekerheid, faalangst voor sollicitaties. Zal m’n lichaam het aankunnen, een nieuwe job? Het is niet de eerste keer dat ik door deze fase ga. Het zijn golven, die komen en gaan. Maar ik weet en ik vertrouw erop: een storm gaat ook weer tijdig liggen.

En er mij bij neer leggen, dat het nog niet kan zoals vroeger, dat is wat ik maar eens moest gaan doen. De berichtjes die klaar staan, waar ik wèl volledig achter sta, zal ik met veel plezier posten. Ik blijf de blogwereld ook met evenveel plezier vanachter de schermen volgen :-). Daarna zie ik wel weer verder. Als het niet gaat, kan je ook niet lopen. Gelukkig ben ik niet de enige bij wie twijfel al eens toeslaat. Een dipje kent ieder wel eens. En schrijven helpt, toch bij mij. Dus schrijf ik het hier van me af. Om weer recht te kunnen staan en verder te gaan (want te lang blijven zitten deugd dus niet). Bedankt om hier te komen lezen. Het moest weer eens van me af.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~