Eén blad voor de mond

[Hoe het helpt om even stil te staan en dan weer verder te gaan]

Naar de bib, te voet

Op een zonnige namiddag, eind september tijdens de Indian Summer dagen, was ik nog eens naar de bib gewandeld. Juist ja, gewandeld. Omdat dat een voornemen is geworden, wat vaker de benenwagen nemen voor kortere afstanden (dat kon je ook al hier lezen). Niet voor een ander, of om op een goed blaadje (…) te staan of zo. Gewoon voor mezelf.

Wie bepaalt wat voor wie?

Zolang ik zèlf achter een principe of overtuiging sta, zal ik daar ook naar handelen. Dus niet om in de gunsten te vallen van anderen of om ‘ergens bij te horen’ (ik heb altijd iets gehad tegen kuddegeesten, was dan ook de stilste van de klas als het erop neerkwam). Met andere woorden, me niet làten leven. Want een leven laten leven, gebeurt niet zonder slag of stoot, in mindere of in meerdere mate: mateloze angsten, burn-out, depressies, futloosheid, moedeloosheid, langdurige ziekte. En dan die boe-gedachte “Ik ben zeker een slecht mens, want ik handel niet volgens DE norm”.

In de actuele tijdsgeest, is er ook een waanzinnige overkill aan wat goed is voor ons, voor lichaam en geest.  Maar de éne bron spreekt de andere- tegen. En op termijn weet men het ècht niet meer. En waar is het menselijke aspect dan gebleven? Zo is het niet alleen met daden, maar – minstens even erg – met woorden.

Woorden kunnen kwetsen

Daarom ook, ben ik heel zuinig met reacties in geschreven taal, ik zal dat bijvoorbeeld ook verschillende keren nalezen voor ik op de ‘publiceer’ knop druk. Geschreven komt iets immers altijd veel directer, en mogelijk veel kwetsender, of al snel belerend over. Het laatste dat ik immers wil, is de indruk geven dat ik iemand de les wil spellen.

Doe een ander niet aan, wat ge uzelf niet toewenst.

Anderzijds, slaag ik er niet steeds in, om het spreekwoordelijke blad voor de mond te nemen. Omdat iemand mij zò boos maakt, teleurstelt, opjut, een vooroordeel velt, geen oor heeft naar mijn eigen mening, of wat dan ook. Maar…daarom zijn we mensen, en geen robots, toch…?  Er bestaat niet zoiets als een programmeerknop om onze gedachten in- of uit te schakelen. We zijn wie we zijn, ons eigen unieke zelf. Door opvoeding, omgeving, cultuur, onze meegegeven normen en waarden, noem maar op.

Eén blad voor de mond

Waar wil ik nu naartoe? Na mijn uitgebreid bezoekje aan de bibliotheek, ik dus terug te voet naar huis. Op mijn pad daar vond ik, vlak vòòr mij, zo’n mooi gekleurd herfstblad. Het lag werkelijk aan mijn voeten :-). En dàt, dàt éne herfstblad heeft me aan het denken gezet, de aanleiding voor dit blogberichtje, met de spreekwoordelijke titel die je hierboven al kon lezen. Ik had dit – achteraf beschouwd – willen oprapen om er een leuke selfie mee te maken. Nu is het een foto geworden, van één van de moederdag-geschenkjes die ik ooit van dochterlief kreeg, niet bij toeval een blad…

Ik werd nog meer aangemoedigd om dit bericht te posten, door het lezen van andere blogposts intussen. Persoonlijke verhalen, die vroegen om begrip, en dan schrok ik echt wel van de botte reacties daarop. Op zulke momenten, hoopt men eerder op respect, inlevingsvermogen, luisterbereidheid, een schouderklopje of de schouder zelf. Maar geenszins de belerende of kwetsende reacties die dan -helaas- met veel gif al uit de pen zijn gekropen. Iets geschreven is immers zo definitief. Indien we bovendien wat vaker een blad voor de mond zouden nemen, zou er al heel veel leed in de wereld worden gespaard (zonder onszelf te verloochenen uiteraard).

Voornemen 2016

Ik las ook – precies op datzelfde moment dat ik m’n eigen blogbericht wou gaan posten – dit bericht bij Lilith van ‘Tales from the crib’, met een gelijkaardige foto zoals ik in gedachte had, met dat éne blad.  ‘Eén blad voor de mond’ is dus een titel die me al lange tijd, sinds die bewuste dag aan de bibliotheek, aan het achtervolgen is. Het lag dus enige tijd in het diepvriesvak, en mag nu stilaan ontdooien wat mij betreft. Om eens vaker stil te staan bij onze gedachten, hoe we ons daarbij voelen en -daarnaar handelen. Manieren vinden om dit te kunnen bijsturen. Nù lijkt me een goed moment om dit te publiceren.

Want vaak komt dit besef pas achteraf. En dan hebben we misschien bruggen opgeblazen, zonder dat we dit in de grond wilden. En ook niet onbelangrijk: blijven we zelf achter met een hoopje ellende, en negatieve energie. Waardoor we ons dan weer slecht gaan voelen. Laten we die negatieve energie dus maar gewoon laten voor wat ze is, en ombuigen naar positieve energie. Minder ergernis, minder vooroordelen, niet worden afgestraft wanneer we eens afwijken van onze principes, er bij stilstaan dat niet alles voor iedereen even vanzelfsprekend is, méér begrip voor elkaar, nog méér vreugde om het gewone (die is er natuurlijk nu ook al). Dat soort zaken.

Zelfreflectie

De weg die ik zelf intussen heb afgelegd, is er uiteraard ook één van ups en downs. Daarbij heb ik geleerd, datgene uit het leven te halen, wat goed voor mij is, wat mij heeft verrijkt, geïnspireerd, en omdat mijn lichaam èn geest hier goed op reageren. Ik respecteer andermans mening zoveel mogelijk. Maar heb ook geleerd, dat ik niet langer bang of verlegen hoef te zijn, om mijn eigen mening te verkondigen. Soms na veel wikken en wegen weliswaar (ik ben dan ook een weegschaal hé 😉 ). Een balans te vinden tussen wat goed is voor mij, en goed voor mijn leefomgeving. Keuzes te maken ook.  In soorten vriendschappen en contacten bijvoorbeeld. Zo mijd ik personen, die zich a priori beter voelen als een ander of die alleen maar voor-oordelen, of anderzijds personen die niet rechtuit zijn. Ik leer nog elke dag bij…:-).

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kamp jij soms ook met dat gevoel, dat je tè snel op iets hebt gereageerd? Hoe ga je daar dan mee om?  Vind je jezelf hierin terug? Heb je het gevoel dat je je laàt leven, of bepaal je je leven vooral zèlf? Reacties meer dan welkom.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~